گشت دی آباد چون بغداد ویرانم ز شام

دیده ام شد نیل مصر از هجر آن رومی غلام

بر سگ نفس آری ار جوع البقر غالب شود

گر همه شیر از سرش بیرون رود عشق کنام

بلبل شیراز در بستان زد این دستان که عشق

شد فرامش خلق را در قحط سال ملک شام

روز هفتم سال هشتم بد که با دهر دو رنگ

هفت و هشتم برشد از نه گنبد آیینه فام

بر دو چشمم تیره شد از شش جهت ربع زمین

از فراق آن یگانه شاهد زیباخرام

دور از آن چهری که رشک هشت بستان بهشت

هفت دوزخ را زدم آتش ز قلب مستهام

ده حواسم گشت تیره هفت عضوم شد زبون

بر دو یک افتاد جان از هجر آن ماه تمام

چارده تکبیر برگفتم سه ره دادم طلاق

بر دو گیهان و سه فرع و هفت باب و چار مام

یک دو پاس از شب چو بگذشت آن نگار ده دله

با رخی هر هفت کرده کرد از درگه سلام

گفتمش ای مه نه روی تست ماه چارده

هفت اختر ده یک از نور جمالت کرده وام

موی تو بر روی تو شامیست بر رخسار صبح

روی تو در موی تو صبحیست درآغوش شام

نرگسش را مست دیدم گفتمش هشیار باش

کز خرد دورست مستی خاصه در ماه صیام

گفت هی هی تا به کی از می نهی بهتان به من

من اگر مست مدامستم نیم مست مدام

مست از آن شیوا بیانستم که نشناسند خلق

کان شکر یا شهد یا جلاب یا شیرین کلام

مست از آن سحر حلالستم که با فتوای عقل

هست زین پس بر سخنگویان سخن گفتن حرام

مست از آن وحیم که شد بی پای رنج جبرئیل

نازل از عرش معظم بر خواص و بر عوام

مستم از آن نامهٔ متقن که چون حبل المتین

نقشبندان معانی را بدانست اعتصام

مست از آن مرقومهٔ نغزم که مغز قدسیان

از نقوش عنبرینش روز و شب دارد زکام

مست از آن غواص بحر دانشم کز هم گسیخت

لولو منثور کلکش سلک گوهر را نظام

مستم از آن خامهٔ کش کش صریر از پختگی

دسث پخت خاطر سبحان وصابی کرده رخام

مست از آن جام جهان بینم که دارد زیر خاک

هم سکندر را خجل زآیینه هم جم را ز جام

مست از آن کشورگشا کلکم که از آزرم آن

تیر میران شد به کیش و تیغ ترکان در نیام

مست از آن تاریخ گو مردم که ساید سر به عرش

ز التفات شاه کسری کوس جمشید احتشام

شاه ملک آرا که هست از تیغ هندی پرورش

ملک ترکی را نظام و دین تازی را قوام

بی رضایش نطفه در زهدان اگر گردد جنین

باز زی پشت پدر برگردد از زهدان مام

هشت جنت را شمیم لطف او نایب مناب

هفت دوزخ را شراشر قهر او قایم مقام

خشم او از آفرینش هیچ نگذارد اثر

گر نگیرد رایض عفوش عنان انتقام

برزند آنگونه بر عرش برین کاخش که وهم

می نیارد فرق کردن کاین کدام و آن کدام

همچو موسیقار از منقار او خیزد نغم

نامهٔ فتحش اگر بندند بر بال حمام

پیک پیکانش پیام مرگ دارد بر زبان

خصم را از راستی بس دلنشینست آن پیام

کوه کز زلزال کفتید ار بپیوندد بهم

زخم کوپال تو خواهد هم پذیرفت التیام

ای که گفتی باد در چنبر نبندد هیچکس

یاد پایش را ندیدستی مگر بر سر لجام

برق تیغت چون بخندد ابر گرید بر درخش

ابر کلکت چون بگرید برق خندد بر غمام

مهر اگر گردد سوار رخش گردون گرد تو

کی رسد وهم جهان پیما به گردش صبح و شام

مغفر مردان زره هر گه که در دستت خدنگ

کرتهٔ گردان قبا هرگه که در دستت حسام

گر به دریا بار بارد ابر دست همتت

فلس پشت ماهیان گردد سراسر سیم خام

گر برد بویی به گلخن یک ره از خویت نسیم

تا قیامت بوی مشک آید ز گلخن بر مشام

صبح صادق تا بود چون روی دلبر با فروغ

شام غاسق تا بود چون موی جانان از ظلام

صبح یارت را مبادا شام تا شام نشور

شام خصمت را مبادا صبح تا صبح قیام